Οδηγίες για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών: για γέλια και για κλάματα
Με μεγάλο σκεπτικισμό αλλά και χιούμορ, ενίοτε, αντιμετωπίζουν οι θεολόγοι και η εκπαιδευτική κοινότητα, γενικότερα,τις αλλαγές που επιχειρούνται σε επίπεδο επιμόρφωσης και οδηγιών του Υπουργείου Παιδείας για τη «νέα διδασκαλία» του μαθήματος των θρησκευτικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Όπως αναφέρουν θεολόγοι στο Tvxs.gr, όσα παρατηρούν συνιστούν επιστροφή της εκπαίδευσης τουλάχιστον στη δεκαετία του ’70 καθώς ο νέος φάκελος μαθητή και το περιεχόμενο του μαθήματος δείχνουν τη σταθερή επιδίωξη είναι το μάθημα να επιβάλει την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης.
Μεταξύ άλλων επισημαίνεται σχετικά με τον χειρισμό όσων επιθυμούν απαλλαγή από το μάθημα πως η οδηγία προς τους καθηγητές είναι να δρουν αποτρεπτικά για μαθητές και γονείς!
Μια υπόθεση αρκετά σκοτεινή και επικίνδυνη, ειδικά μετά την καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για το εν λόγω ζήτημα.
Οι εκφράσεις που καταγράφηκαν σε επιμόρφωση εκπαιδευτικών τις προηγούμενες μέρες είναι χαρακτηριστικές:
“Οφείλουμε να αναπτύσσουμε και να ενισχύουμε τη χριστιανική θρησκευτική πίστη των μαθητών/τριών”.
“Σε περιπτώσεις αιτήματος απαλλαγής, αποτρέπουμε παιδιά και γονείς”. “Ακόμα και μια άπιστη αριστερή καθηγήτρια πανεπιστημίου εξομολογήθηκε ότι έχει εμπειρία θαυμάτων του Χριστού”.
“Να είμαστε μοντέρνοι. Να τους βάζουμε να ακούνε έντεχνα θρησκευτικά τραγούδια όπως ‘και τι ζητάω, μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω'”.
Κάποιες αναφορές, όπως είναι λογικό, έχουν ήδη δώσει λαβή για χιουμοριστικά σχόλια. Όμως είναι πραγματικές εκφράσεις από την επιμόρφωση του Ινστιτούτου Εκπαδευτικής Πολιτικής.